1Petrus, ä Aposchtel Jesus Chrischti, an d userwählte Fremdling, de vuschtrait huse in Pontus, Galatien, Kappadozien, dr Provinz Asien un Bithynien, 2de Gott, dr Vada (Babbe), üsgwält het durch d Heiligung vum Geischt zum Folgsam si (Brav si) un zum a Gschpritzt si mit däm Bloet Jesus Chrischti: 3Globt isch Gott, dr Vada (Babbe) unsares Herrn Jesus Chrischtus, dr uns(us) nohch sinere große Barmherzigkeit wiedageboren het zue einare lebändige Hoffnig durch de Uferschtehig Jesus Chrischti vu d Dote, 4zue nem ewige un fleckelose un unvuwelkliche Erbe, des ufbwahrt (ufghebt) wird im Himmel fir äich, 5de ihr üs Gottes Macht durch d Glaube bwahrt sin zue d Seligkeit, de parat isch, daß sie bekannt wäre zue dr letschte Ziit. 6Dann(Dnoh) den ihr äich fräie, de ihr etzed ä kleini Ziit, wenn s si soll, trurig sin in manchali Afechtig, 7dmit aicha Glaube als echt un viel koschtbarer bfunde wäre als des vugängliche Gold, des durchs Fiir gläutert wird, zum Lob, Pries un Ehri, wenn er zeigt (offenbart) wird; Jesus Chrischtus. 8Ihn hän ihr nit gsähne un hän nen doch leb(lieb); un etze glaubt ihr a nen, obwohl ihr nen nit sähn; ihr den äich aba fräie mit riesiga un herrlicha Fräid(Freud), 9wenn ihr des Ziel äires Glaube hän, nämlich d Seele ihri Seligkeit. 10Nohch dr Seligkeit hän gsuecht un gforscht d Prophete, de vu d Gnade gwiessagt (vorusgsait) hän, de fir äich bschtimmt isch, 11un hän gforscht, uf welchi un was fir ä Ziit dr Geischt Chrischti ditet, der in dene war un zvor beziigt het d Liede, de iba d Chrischtus kumme solle, un d Herrlichkeit dnohch. 12Däne isch zeigt (offenbart) worde, daß sie nit sich selbscht, sundern äich diene solle mit däm, was äich etze vukindigt isch durch de, de äich des Evangelium vukindigt hän durch d heilige Geischt, der vum Himmel gschickt isch, - was au de Engel wotte aluege. 13Drum umgirtet d Lende äires Gmets, sin nichtern un den äiri Hoffnig ganz uf d Gnade, de äich abote wird in d Offenbarig Jesus Chrischti. 14Als folgsami Kinda gen äich nit d Luscht hi, däne ihr freha in d Ziit äira Dümmi dient hän; 15sundern we der, der äich gruefe het, heilig isch, sollt au ihr heilig si in äirem ganze Wandel. 16Denn s schtoht gschriebe (3. Moses 19,2): "Ihr sollt heilig si, denn i(ich) bi heilig." 17Un do ihr den als Vada (Babbe) aruefe den, der ohni Asähe vu d Lit jede richet nohch sinem Werk, so fihrt aicha Läbä, solang ihr do in d Fremde wielt, in Gottesfurcht; 18denn ihr wißt, daß ihr nit mit vugänglichem Silba odr Gold erlest sin vu äirem nichtige Wandel noh dr Vädare Art, 19sundern mit däm diire Bloet Chrischti als vumä unschuldige un fleckelose Lamm. 20Er isch zwar zvor üsgwält, bvor dr Welt Grund glegt wird, aba zeigt (offenbart) am End vu d Ziit um airetwille, 21de ihr durch nen glaubt an Gott, dr nen uferweckt het vu d Dote un nem d Herrlichkeit ge het, dmit ihr Glaube un Hoffnig zue Gott hän. 22Hän ihr äiri Seele sufa gmacht im Folgsam (Brav si) si dr Wohret zue echta Bruedaliebe, so hän äich undaänanda bschtändig leb(lieb) üs reinem Herze. 23Denn ihr sin wiedageboren nit üs vugänglichem, sundern üs ewigem Some, nämlich üs däm lebändige Wort Gottes, des do bliebt. 24Denn "alles Fleisch isch we Gras un alli sini Herrlichkeit we`s Gras vu d Blueme. S Gras isch vudorrt un d Blueme abgfloge; 25aba s Herrn Wort bliebt in Ewigkeit" (Jesaja 40,6-8). Des isch aba des Wort, wel (des) unda äich vukindigt isch.