1Ich selba aba, Paulus, vumahn äich bi d Sanftmuet un Güte Chrischti, der i(ich) in äira Gegewart undawirfig si soll, aba mutig, wenn i(ich) wiet vu äich bi. 2Ich bitt aba, daß ihr mi nit zwingt, wenn i(ich) bi äich bi, mutig z si un de Kühnheit z ha, mit der i(ich) gege ä baar vorzgoh denk, de unsa Wandel fir fleischlich hebed. 3Denn obwohl ma(mir) im Fleisch läbä, kämpfe ma(mir) doch nit uf fleischlichi Art. 4Denn de Waffe unsres Kampfs sin nit fleischlich, sundern mächtig im Denscht Gottes, Feschtunge hizmache. 5Mir mache dmit denke un alles Hohe hi, des sich hoch hebt gege des Wisse Gottes, un nähmä gfange alles Denke im Folgsam si (Brav si) gege Chrischtus. 6So sin ma(mir) parat, z schtrofe alles Bes si, sobald äira Folgsam si(Brav si) ganz guet wore isch. 7Luege, was vor Auge liet! Vuloßt sich jemads druf, daß sa(er) Chrischtus aghert, der denkt nomol au des bi sich, daß, we na(er) Chrischtus aghert, so au mir! 8Au wenn i(ich) mi noh me dr Vollmacht rehme wird, iba de uns(us) dr Herr ge het, äich zue erbäue, un nit äich hizmache, so wird i(ich) nit zschande wäre. 9Des sag i(ich) aba, dmit s nit schient, als het i(ich) äich mit dem Bref ufschrecke welle. 10Denn sini Bref, sage sie, wiege schwer un sin schtark; aba wenn na(er) selbscht do isch, isch scha(er) schwach un sini Wort flach. 11Wer so schwätzt, der denkt nohch: we ma(mir) üs dr Fremdi in d Wort unsra Bref sin, so wäre ma(mir), wenn ma(mir) do sin, au mit dr Tat si. 12Denn ma(mir) wage nit, uns(us) unda de z reche odr mit däne zue vuglichä, de sich selbscht lobe(empfehle); aba wel sie sich nur a sich selbscht mässe un mit sich selbscht vuglichä, vuschtehn sie nigs. 13Mir aba wen uns(us) nit iba alli Maße üsä rehme, sundern nur nohch rem Maß, des uns(us) Gott zuegmässe het, nämlich daß ma(mir) au bis zue äich glange solle. 14Denn s isch nit so, daß ma(mir) uns(us) zviel amäße, als wäre ma(mir) nit bis zue äich glangt; denn ma(mir) sin jo mit däm Evangelium Chrischti bis zue äich kumme 15un rehme uns(us) nit iba alli Maße üsä mit däm, was anderi gschafft hän. Mir hän aba de Hoffnig, daß ma(mir), wenn äira Glaube in äich wachst, nohch rem Maß, des uns(us) zuegmässe isch, ibaüs zue Ehre kummt. 16Denn ma(mir) wen des Evangelium au däne predige, de gegeiba vu äich huse, un rehme uns(us) nit mit däm, was anderi nohch ihrem Maß gmacht hän. " 17Wer sich aba rehmt, der rehmt sich vum Herrn" (Jeremia 9,22.23). 18Denn nit der isch tichtig, der sich selbscht lobt(empfehlt), sundern der, den dr Herr lobt(empfehlt).