1Er kummt au nohch Derbe un Lystra; un lueg, dert war ä Jinger mit Name Timotheus, dr Bue vu na jüdische Mueter, de gläubig war, un vumä griechische Vada (Babbe). 2Der het ä guete Ruef bi d Breda in Lystra un Ikonion. 3Den wot Paulus mit sich ze losse, un er nimmt nen un bschnitt nen wägä d Jude, de in sella Gegend ware; denn sie wiße alli, daß si Vada (Babbe) ä Grieche war. 4Als sie aba durch de Schtädt zen, ibagen sie ne d Bschlüss, de vu d Aposchteln un Älteschte in Jerusalem gefaßt worde ware, dmit sie sich dra halte. 5Do wäre de Gmeinde im Glaube gfeschtigt un nähmä jede Dag zue an Zahl. 6Sie zen aba durch Phrygien un des Land Galatien, wel ne vum heilige Geischt vuwehrt wird, des Wort z predige in dr Provinz Asie. 7Als sie aba bis nohch Mysien kumme ware, vusueche sie, nohch Bithynien z reise; doch dr Geischt Jesus het`s ne nit zue glo. 8Do zen sie durch Mysien un kumme nab nohch Troas. 9Un Paulus sieht ä Erschinig bi Nacht: ä Ma üs Mazedonien schtoht do un bittet nen: Kumm riba nohch Mazedonien un hilf uns(us)! 10Als sa(er) aba de Erschinig gsähne het, do sueche ma(mir) gli druf nohch Mazedonien z reise, gwiß, daß uns(us) Gott dohi bruefe het, ne des Evangelium z predige. 11Do fahre ma(mir) vu Troas ab un kumme gradwägs nohch Samothrake, am nägschte Dag nohch Neapolis 12un vu do nohch Philippi, des isch ä Schtadt vum erschte Bezirks vu Mazedonien, ä römischi Kolonie. Mir bliebe aba ä baar Däg in d Schtadt. 13Am Sabbatdag gehn ma(mir) üsä vor d Schtadt an d Fluß, wo ma(mir) denkt hän, daß ma dert bäte doet, un ma(mir) hocke uns(us) na un schwätze mit d Wieba, de dert zsämmekumme. 14Un ä gottesfirchtiges Wieb mit Name Lydia, ä Purpurhändlerin üs dr Schtadt Thyatira, het zue ghärt; der doet dr Herr des Herz uf, so daß sie druf achthet, was vu Paulus gsait wird. 15Als sie aba mit ihrem Hus dauft war, bittet sie uns(us) un sait: Wenn ihr meint, daß i(ich) an d Herrn glaub, so kumme in mi Hus un bliebe do. Un sie netigt uns(us). 16S isch bassiert aba, als ma(mir) zum Gebet gehn, do trifft uns(us) ä Magd, de het ä Wahrsagegeischt un bingt ihrem Herr viel Gwinn i mit ihrem Wahrsage. 17De goht Paulus un uns(us) iba all nohch un brellt: De Mensche sin Knecht vum allahechschte Gott, de äich d Wäg zum Heil vukündige. 18Des doet sie vieli Däg lang. Paulus war doriba so ufbrocht, daß sa(er) sich umedrillt het un zum Geischt sait: Ich bpfiehl dir im Name Jesus Chrischti, daß dü vu ihr üsfahrsch. Un na(er) fahrt üs zue dselbe Schtund. 19Als aba ihri Herre sähn, daß dmit ihri Hoffnig uf Gwinn üsgfahre war, packe sie Paulus un Silas, schleppe sie uf d Markt vor di Obere 20un fihre sie d Stadtrichter vor un sage: De Mensche bringe unsri Schtadt in Ufruhr; sie sin Jude 21un vuzehle Ordnige, de ma(mir) nit aneh noh ihalte derfe, wel ma(mir) Röma sin. 22Un des Volk drillt sich gege sie; un de Stadtrichter len nene d Kleida rundarieße un bfehle, sie mit Bengel(Röde) z schla. 23Nohchdem ma sie hert gschla het, wirft ma sie ins Gfängnis (Loch) un bpfiehlt däm Ufbassa, sie guet z bwache. 24Als sa den Bfehl gregt het, wirft er sie in des innerschte Gfängnis (Loch) un legt ihri Feß in d Block. 25Um midde in d Nacht aba bäte Paulus un Silas un lobe Gott. Un di Gfangene hän sie ghärt. 26Uf eimol aba isch ä großes Erdbebe ku, so daß de Grundmüre vum Gefängniss wackle. Un gli druf hän sich alli Direne ufgmacht, un vu alle flege d Fessle ab. 27Als aba dr Ufbassa üs säm Schlof ufgfahre isch un sieht de Direne vum Gefängnisses uffschtoh, zeht er des Schwert un wot sich selba umbringe; denn na(er) meint, de Gfangene wäre abkaue(entflohe). 28Paulus aba reft lut: Doe dir nigs a; denn ma(mir) sin alli do! 29Do forderet d Ufbassa ä Lecht un flegt inä un flegt zitternd Paulus un Silas vor d Feß. 30Un na(er) fihrt sie üsä un sait: Lebi (Liebe) Herre, was mueß i(ich) doe, daß i(ich) grettet wär? 31Sie sage: Glaub an d Herrn Jesus, so wirsch dü un di Hus selig! 32Un sie sage nem des Wort vum Herrn un allene, de in sinem Hus ware. 33Un na(er) nimmt sie zue sich in dselbe Schtund vu däre Nacht un wäscht ne de Schtrieme üs. Un na(er) het sich un alli sini Lit gli druf daufe lo 34un fihrt sie in si Hus un deckt ne d Disch un freut sich mit sinem ganze Hus, daß sa(er) zum Glaube an Gott kumme war. 35Als ses aba Dag wore war, schicke de Stadtrichter d Amtsdiener un len sage: Loß de Männa fräi! 36Un dr Ufbassa ibabringt Paulus de Botschaft: D Stadtrichter hän hergschickt, daß ihr fräi si solle. Etze kumme üsä un gehn in Friede! 37Paulus aba sait zue nene: Sie hän uns(us) ohni Recht un Urdeil uf d Schtroß gschla, de ma(mir) doch römische Birga sin, un in`s Gfängnis (Loch) gworfe, un wenn uns(us) etze heimlich fortschicke? Nei! Sie soll selba kumme un uns(us) nüsfihre! 38D Amtsdiener vuzehle de Wort d Stadtrichter. Do firchte sie sich, als sie ghärt hän, daß sie römische Birga sin, 39un kumme un schwätze ne zue, fihre sie üsä un bitt sie, de Schtadt z vulo. 40Do gehn sie üs däm Gfängnis (Loch) un gehn zue d Lydia. Un als sie d Breda gsähne un sie treschtet hän, zen sie fort.