1Ihr Männa, liebe Breda un Vädare, härt ma(mir) zue, wenn i(ich) mi etzed vor äich vuantwort. 2Als sie aba ghärt hän , daß sa(er) uf hebräisch zue nene schwätzt, wäre sie noh schtilla. Un na(er) sait: 3Ich bi ä jüdische Ma, uf d Welt kumme in Tarsus in Zilizie, ufgwachse aba in der Schtadt un mit alla Sorgfalt undawiese im alte Gsetz z Föß Gamaliels, un war ä Schtreba(Eifera) fir Gott, we ihr`s hiit alli sin. 4Ich ha de näji(naii) Lehr vufolgt bis uf d Dod; i(ich) ha Männa un Wieba bunde un sie ins Gfängnis (Loch) gworfe, 5we ma(mir) au dr Hohepriester un alli Älteschte beziige. Vu nene ha i(ich) au Brief gregt an d Breda un bin nohch Damaskus gfahre, um au de, de dert ware, gfesselt nohch Jerusalem z fihre, dmit sie bschtroft wäre. 6S isch aba bassiert, als i(ich) derthi zeh un in de Nechi vu Damaskus kumm, do umlaichtet mi pletzlig um d Middagsziit ä großes Lecht vum Himmel. 7Un i(ich) flegt uf d Bode un ha ä Schtimm ghärt, de sait zue ma(mir): Saul, Saul, was vufolgsch dü mich? 8Ich gib aba zantwort: Herr, wer bisch dü? Un na(er) sait zue ma(mir): Ich bi Jesus vu Nazareth, den dü vufolgsch. 9De aba mit ma(mir) ware, sähn zwar des Lecht, aba de Schtimm vu däm, der mit ma(mir) schwätzt, hän sie nit ghärt. 10Ich ha aba gfrogt: Herr, was soll i(ich) doe? Un dr Herr sait zue ma(mir): Schtand uf un gang nohch Damaskus. Dert wird ma dir alles sage, was dir z doe uftrage isch. 11Als i(ich) aba, bind vu d Herrlichkeit vu dem Lecht, nigs säh ka, wir i(ich) an d Hand vu däne, de bi ma(mir) ware gfihrt, un kummt nohch Damaskus. 12Do war aba ä gottesfirchtige Ma, der sich an`s Gsetz hebet (haltet), mit Name Hananias, der ä guete Ruef bi alle Jude het, de dert husse. 13Der kummt zue ma(mir), kunnt vor mi hi un sait zue ma(mir): Saul, liebe Brueda, sieh wieda. Un zue d selbe Schtund ka i(ich) nen säh. 14Er aba sait: D Gott unsera Vädare het di üsgwählt, daß dü si Plan erkenne sollsch un d Grechte säh un de Schtimm üs sinem Mul (Gosch) härä wirsch; 15denn dü wirsch fir nen vor alle Mensche Ziige si, was dü gsähne un ghärt hesch. 16Un etze, uf was wardesch dü? Schtand uf un ruef si Name a un loß di daufe un dini Sinde abwäsche. 17S isch aba bassiert, als i(ich) wieda nohch Jerusalem kumm un im Tempel bät, daß i(ich) in Vuzickig(Wahn) grot 18un nen sieh. Do sait da(er) zue ma(mir): Los mach di schnell uf üs Jerusalem; denn di Ziignis vu ma(mir) wäre sie nit aneh. 19Un i(ich) sag: Herr, sie wisse doch, daß i(ich) de, de an dich glaube, gfangegnumme ha un in d Synagoge (Gotteshiisa) üsbeitsche lo ha. 20Un als des Bloet vum Stephanus, vu dinem Ziige, vuschittet wird, bin i(ich) au däbi gschtande un ha Gfalle dra ka un ha uf däne ihri Kleida ufbast, de nen umbrocht hän. 21Un na(er) sait zue ma(mir): Gang hi; denn i(ich) will dich in d Fremdi zue d Heide schicke. 22Sie hän nem aba zue ghärt bis zue däm Wort; dann(dnoh) brellä sie mit ihra Schtimm un refe: Wäg mit däm vu d Welt! Denn na(er) darf nimi läbä. 23Als sie aba brellä un ihri Kleida abwerfe un Schtaub in d Luft wirble, 24bpfiehlt dr Oberscht, nen in d Burg z fihre, un het gsait, daß ma nen üsbeitsche un vuhäre soll, um z härä, üs welem Grund sie so gege nen brellä. 25Als ma nen aba zum Geißle feschtbindet, sait Paulus zum Hauptma, der dbischtoht: Isch`s recht bi äich, ä Mensch, der römischa Birga isch, ohni Urdeil üszbeitsche? 26Als des dr Hauptma ghärt het, goht da(er) zum Oberscht un vuzehlt nem un sait: Was willsch dü doe? Der Mensch isch ä römischa Birga. 27Do kummt dr Oberscht zue nem un het nen gfrogt: Sage ma(mir), bisch dü römischa Birga? Er aba sait: Häjo. 28Do het dr Oberscht gsait: Ich ha des Birgarecht fir viel Geld kauft. Paulus aba sait: Ich aba bi scho als römischa Birga uf d Welt kumme . 29Do druf len sie gli vu nem ab, de nen vuhäre solle. Un dr Oberscht firchtet sich, als er ghärt het, daß sa ä römische Birga isch, den er feschtbinde losse het. 30Am nägschte Dag wot da(er) gnaua härä, wurum Paulus vu d Jude vuklagt wird. Er het nen vu d Kette lese lo un bpfiehlt d Hohenpriester un däm ganze Hohe Rot zsämmezkumme, un fihrt Paulus nab un schtellt nen vor sie.