1Nohch fünf Däg kummt dr Hohepriester Hananias mit ä baar Älteschte un däm Awalt Tertullus rab; de erschiene vor rem Schtadthaltr gege Paulus. 2Als der aba hergruefe worde war, fangt Tertullus a, nen azklage, un sait: Daß ma(mir) in großem Friede läbä unda dir un daß däm Volk vieli Wohltate widafahre sin durch di Großmuet, edelschta Felix, 3des erkenne ma(mir) alliziit un iba all mit alla Dankbarkeit a. 4Dmit i(ich) di aba nit z lang ufhalt, bitt i(ich) di, dü dätsch uns(us) kurz ahäre in dinere Güte. 5Do ma(mir) wiße, daß der Ma schädlich isch un daß sa(er) Ufruhr erregt unda alle Jude uf däm ganze Erdkreis un daß sa(er) ä Afihra vu d Sekte dr Nazarener isch. 6 7Er het au vusuecht, d Tempel zue entweihe. Ihn hän ma(mir) packt. 8Wenn dü nen vuhärsch, kasch dü selba des alles vu nem hährä, wurum ma(mir) nen vuklage. 9Au d Jude undaschtize des un sage, s vuhaltet sich so. 10Paulus aba git zantwort, als nem dr Schtadthaltr winkt z schwätze: Wel i(ich) weiß, daß dü in däm Volk etze vieli Johr Richta bisch, will i(ich) mi Sach unerschrocke vuteidige. 11Dü kasch feschtschtelle, daß ses nit me als zwöelf Däg sin, sit i(ich) noh Jerusalem ku bi, um azbäte. 12Un sie hän mi nit im Tempel noh in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) noh in dr Schtadt däbi gfunde, we i(ich) mit jemads gschtritte odr ä Ufruhr im Volk gmacht ha. 13Sie kenne dir au nit bewiese, wägä was si mi etzed vuklage. 14Des sag i(ich) dir aba, daß i(ich) nohch rem Wäg, den sie ä Sekte nenne, däm Gott vu mine Vädare so dien, daß i(ich) alles glaub, was gschriebe schtoht im Gsetz un in d Prophete. 15Ich ha de Hoffnig zue Gott, de au sie selbscht hän, nämlich daß ses ä Uferschtehig dr Grechte we dr Ungrechte ge wird. 16Dodrin ebt i(ich) mi, alliziit ä räines Gwisse z ha vor Gott un d Mensche. 17Nohch mehrere Johr aba bi i(ich) kumme, um Almosen fir mi Volk z bringe un z opfare. 18Als i(ich) mi im Tempel sufa gmacht ha, ohni Uflauf un Gwimmel, finde mi däbi 19ä baar Jude üs dr Provinz Asien. De solle etzed do si vor dir un mi vuklage, wenn sie ebis gege mi hän. 20Odr loß de do selbscht sage, was fir ä Unrecht sie gfunde hän, als i(ich) vor rem Hohe Rot gschtande bi; 21s isch denn des eine Wort, des i(ich) gruefe ha, als i(ich) unda ne war: Um dr Uferschtehig vu d Dote wille wir i(ich) vu äich hiit azeigt. 22Felix aba zeht de Sach hi, denn na(er) wußt recht guet um de Lehr un sait: Wenn dr Oberscht Lysias rabkummt, so will i(ich) äiri Sache entschiede. 23Er bpfiehlt aba däm Hauptma, Paulus gfange z lo, doch inämä liechte Gwahrsam, un nemads vu sine Lit z vuwähre, nem z diene. 24Nohch ä baar Däg aba kummt Felix mit sinem Wieb Drusilla, de ä Jüdin isch, un het Paulus kumme lo un härt nen iba d Glaube an Chrischtus Jesus a. 25Als aba Paulus vu Grechtigkeit un Faschte un vum zuekinftige Gricht schwätzt, vuschrekt Felix un git zantwort: Fir diesmol gang! Zue glegana Ziit will i(ich) di wieda röfä losse. 26Er hofft aba näbäbäi, daß nem vu Paulus Geld ge wird; drum het da(er) nen au me(oft) kumme lo un brotet sich(schwätzt) mit nem. 27Als aba zwei Johr um ware, kummt Porzius Festus als Nohchfolga vum Felix. Felix aba will d Jude ä Gfalle(Gunscht) doe un het Paulus gfange zruck glo.