1Als ses aba bschlosse war, daß ma(mir) nohch Italie fahre solle, ibagen sie Paulus un ä baar andari Gfangeni nem Hauptma mit Name Julius vu eina kaiserliche Abteilig. 2Mir gehn aba uf ä Schiff üs Adramyttion, des de Küschteschtädt vu d Provinz Asie alaufe soll, un fahre ab; mit uns(us) war au Aristarch, ä Mazedonier üs Thessalonich. 3Un am nägschte Dag kumme ma(mir) in Sidon a; un Julius vuhaltet sich fründlig gege Paulus un gschtatet nem, zue sinene Freunde z go un sich pflege z losse. 4Un vu do schtoße ma(mir) ab un fahre im Schutz vu Zypern hi, wel uns(us) de Wind entgegä ware, 5un fahre iba des Meer längs dr Küschte vu Zilizien un Pamphylien un kumme nohch Myra in Lyzien. 6Un dert findet dr Hauptma ä Schiff üs Alexandria, des nohch Italie goht, un het uns(us) druf ischtiege lo. 7Mir kumme aba viel Däg nur langsam vorwärts un glangte mit Meh bis uf de Hechi vu Knidos, denn dr Wind hindert uns(us); un ma(mir) fahre im Schutz vu Kreta hi, bis uf de Hechi vu Salmone, 8un glangte kum dra vorbi un kumme a nä Platz, der «Guethafe» heißt; nooch däbi liet de Schtadt Lasäa. 9Do etze viel Ziit vugange war un de Schiffahrt au scho gfährlich wird, wel au d Faschteziit scho vorbi war, vumahnt sie Paulus 10un sait zue nene: Lebi (Liebe) Männa, i(ich) sieh, daß de Fahrt nur mit Leid un großem Schadä vor sich go wird, nit ällei fir d Ladung un s Schiff, sundern au fir unsa Läbä. 11Aba dr Hauptma glaubt däm Schteuermann un däm Schiffsherr me als däm, was Paulus gsait het. 12Un do dr Hafe zum Ibawintere schlecht war, bschtehn di meischte vu nene uf däm Plan, vu dert wiedazfahre un z vusueche, ob sie zum Ibawintere bis nohch Phönix kumme kennte, nem Hafe uf Kreta, der gege Südwescht un Nordwest uff isch. 13Als aba dr Südwind gweht het, meine sie, ihr Vorha fertig mache z kenne, lichte d Anka un fahre nooch an Kreta entlang. 14Nit lang dnohch aba bricht vu dr Insel her ä Schturmwind los, der ma Nordoscht nennt. 15Un do des Schiff packt wird un nimi gege d Wind grichtet wäre ka, gän ma(mir) uf un len uns(us) tribä. 16Mir fahre aba vorbi an einare Insel, de Kauda heißt, do kenne ma(mir) mit Meh des Bäiboot in unsreri Gwalt gregä. 17Sie zen`s ruff un schpanne zum Schutz um`s Schiff Seil. Do sie aba firchte, in de Syrte z grote, len sie d Triebanka rab un triebe so dohi. 18Un do ma(mir) ä großes Unwätta hän, werfe sie am nägschte Dag d Ladung ins Meer. 19Un am dritte Dag werfe sie mit eigene Händ(Pfode) s Schiffsgerät üsä. 20Do aba vieli Däg weda Sunne noh Schterne schiene un ä arges Unwätta uns(us) drängt, war all unsri Hoffnig uf Rettig dhi. 21Un als ma lang nigs gässä het, kunnt Paulus midde unda sie un sait: Lebi (Liebe) Männa, ma het uf mi härä solle un nit vu Kreta ufbreche, dann(dnoh) wär uns(us) Leid un Schadä erschpart bliebe. 22Doch etze vumahn i(ich) äich: sin unvuzagt; denn keina vu äich wird umkumme, nur des Schiff. 23Denn de Nacht isch zue ma(mir) dr Engel kumme vu dem Gott, däm i(ich) gher un däm i(ich) dien, 24un sait: Fircht di nit, Paulus, dü mueß vor d Kaisa gschtellt wäre; un lueg, Gott het dir alli gschenkt, de mit dir fahre. 25Drum, lebi Männa, sin unvuzagt; denn i(ich) glaub Gott, s wird so gschähe, we ma(mir) gsait wore isch. 26Mir wäre aba uf ä Insel uflaufe. 27Als aba di vierzehnti Nacht kummt, sit ma(mir) in dr Adria triebä, meine d Schiffslit midde in d Nacht, sie käme an ä Land. 28Un sie werfe des Senkbläi üs un findes zwanzig Fade def; un ä weng witer lotete sie abamols un findes fuchzehn Fade def. 29Do firchte sie, ma(mir) däte uf Klippe grote, un werfe hinte vum Schiff vier Anka üs un winschte, daß ses Dag wird. 30Als aba d Schiffslit vum Schiff abhaue wenn un des Bäiboot ins Meer rablen un vorgen, sie wen au vorne de Anka rundalosse, 31sait Paulus zum Hauptma un zue d Soldate: Wenn de nit uf däm Schiff bliebe, kenne ihr nit grettet wäre. 32Do haue de Soldate de Seil ab un len des Bäiboot ins Meer flege. 33Un als ses afangt hell z wäre, vumahnt Paulus sie alli, Ässä zue sich z neh, un sait: S isch hiit dr vierzehnte Dag, daß ma warte un ohni Ässä bliebe sin un nigs zue äich gnumme hän. 34Drum vumahn i(ich) äich, ebis zue ässä; denn des dient zue äira Rettig; s wird keinem vu äich ä Hoor vum Schädel flege. 35Un als sa des gsait het, nimmt da(er) Brot, dankt Gott vor ne alle un bricht's un fangt a z ässä. 36Do gregö sie alli Möt un nähmä au Ässä zue sich. 37Mir ware aba alli zsämme im Schiff zweihundatsechsesiebzig. 38Un nohchdem sie satt wore ware, mache sie des Schiff liechta un werfe des Korn (Getreide) in`s Meer. 39Als ses aba Dag wird, kenne sie des Land nit; ä Bucht aba wäre sie gwahr, de het ä flaches Ufa. Dohi wen sie des Schiff tribä losse, wenn`s meglich wär. 40Un sie haue de Anka ab un len sie im Meer, binde de Schteuerruda los un richte s Segel nohch rem Wind un halte uf s Ufa zue. 41Un als sie uf ä Sandbank gerote, len sie des Schiff uflaufe, un des Vordaschiff bohrt sich a un hockt fescht, aba des Hindaschiff vubricht unda dr Gwalt vu d Wellä. 42D Soldate aba hän vor, di Gfangene umzbringe, dmit nemads fortschwimmt un abhaue kennt. 43Aba dr Hauptma wot Paulus am Läbä ha un wehrt ihr Vorha ab un het de, de schwimme kenne, als erschte ins Meer springe lo un sich ans Land rette, 44di andere aba ä baar uf Brätter, ä baar uf däm, was noh vum Schiff do war. Un so isch`s bassiert, daß sie alli grettet ans Land kumme.