1Lebi (Liebe) Breda, nit jeda vu äich soll ä Lehrer wäre; un na wißt, daß ma(mir) ä desto schtrengeres Urdeil gregä wäre. 2Denn ma(mir) vufehle uns(us) alli arg (mannigfaltig). Wer sich aba im Wort nit vufehlt, der isch ä vollkummena Ma un ka au d ganze Leib (Ranze) im Zaum hebed. 3Wenn ma(mir) d Gäul (Pferde) d Zaum ins Mul lege, dmit sie uns(us) folge, so lenke ma(mir) ihr ganze Leib (Ranze). 4Lueg, au d Schiff, obwohl sie so groß sin un vu schtarke Winde triebe wäre, wäre sie doch glenkt mit nem kleine Ruda, wohi der will, der s fihrt. 5So isch au d Zunge ä kliens Glied un richtet großi Sach a. Lueg, ä kliens Fiir, welch ä Wald zindet's a! 6Au d Zunge isch ä Fiir, ä Welt voll Ungrechtigkeit. So isch d Zunge unda unsari Glieda: sie bfleckt d ganze Leib (Ranze) un zindet di ganze Welt a un isch selbscht vu dr Hell entzindet. 7Denn jedi Art vu Tiere un Vegel un Schlange un Seetiere wird zähmt un isch zähmt vum Mensch, 8aba d Zunge ka kei Mensch zähme, des unruhige Schlechte(Übel), voll tödlichem Gift. 9Mit ihr lobe ma(mir) d Herr un Vada (Babbe), un mit ihr flueche ma(mir) d Mensche, de nohch rem Bilde Gottes gmacht sin. 10Üs nem Mul (Gosch) kummt Lobe un Flueche. Des soll nit so si, lebi Breda. 11Loßt au d Quelle üs nem Loch seßes un bittares Wassa fleße? 12Kann au, lebi Breda, ä Fiegebaum Olive odr ä Wischtock Fiege ha? So ka au ä salzige Quelle nit seßes Wassa ge. 13Wer isch wies un schlau unda äich? Der zeig mit sinem guete Wandel sini Werke in Sanftmuet un Wisheit. 14Hän ihr aba bittare Näid un Händel in äirem Herz, so rehmt äich nit un legt nit dr Wohret zwida. 15Des isch nit d Wisheit, de vu obe rabkummt, sundern sie isch irdisch, niedrig un deuflisch. 16Denn wo Näid un Händel isch, do sin Unordnig un luta besi Sach. 17D Wisheit aba vu obe her isch zerscht luta, dann(dnoh) friedfertig, gütig, lost sich ebis sag, isch rich an Barmherzigkeit un guete Fricht, unparteiisch, ohni Haichelei. 18D Frucht vu d Grechtigkeit aba wird gsajt in Friede fir de, de Friede schtifte.