1Dnohch war ä Fescht vu d Jude, un Jesus zeht nuf nohch Jerusalem. 2S isch aba in Jerusalem bim Schaftor ä Teich, der heißt uf hebräisch Betesda. Dert sin fünf Hallene; 3in däne sin vieli Kranki gläge, Blindi, Lahmi, Üszehrti. De warte druf, daß sich des Wassa bwegt. 1.9 4Denn dr Engel vum Herrn fahrt vu Ziit zue Ziit rab in d Teich un bwegt des Wassa. Wer etze zerscht niigoht, nohchdem sich des Wassa bwegt het, der wird gsund, an wela Kranket er au lietet. 5S war aba dert ä Mensch, der liet achtdädrißig Johr krank do. 6Als Jesus den liege sieht un ghärt het, daß sa scho so lang gläge het, sait da(er) zue nem: Willsch dü gsund wäre? 7D Kranke git nem zantwort: Herr, i(ich) ha kei Mensch, der mi in d Teich hole doet, wenn des Wassa sich bwegt het; wenn i(ich) aba hikumm, so schtiegt ä andere vor ma inä. 8Jesus sait zue nem: Schtand uf, nimm di Bett un gang Heim! 9Un gli druf wird der Mensch gsund un nimmt si Bett un goht Heim. 10Do sage de Jude zuecdem, der gsund wore war: S isch hiit Sabbat; dü darfsch di Bett nit schleipfe (schläppe). 11Er git ne zantwort: Der mi gsund gmacht het, sait zue ma(mir): Nimm di Bett un gang Heim! 12Do froge sie nen: Wer isch des gsi, der zue dir gsait het: Nimm di Bett un gang Heim? 13Der aba gsund wore war, het nit gwißt, wer s war; denn Jesus war wäg, well so viel Lit a däm Platz ware. 14Dnohch findet nen Jesus im Tempel un sait zue nem: Lueg, dü bisch gsund wore; sündige etze nimi, daß dir nit ebis Schlimmeres bassiert. 15Der Mensch goht hi un vuzehlt d Jude, s isch Jesus, dr mi gsund gmacht het. 16Drum vufolgte d Jude Jesus, wel la(er) des am Sabbat doe het. 17Jesus aba git ne zantwort: Mi Vada (Babbe) schafft (wirkt) bis uf däne Dag, un i(ich) schaff (wirkt) au. 18Drum vulange d Jude noh viel me dnohch, nen umzbringe, wel er nit ällei d Sabbat bricht, sundern au gsait het, Gott isch si Vada (Babbe), un macht sich selbscht Gott glich. 19Do git Jesus zantwort un sait zue nene: Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Dr Bue ka nigs vu sich üs doe, sundern nur, was sa(er) d Vada (Babbe) doe sieht; denn was der doet, des gliche doet au dr Bue. 20Denn dr Vada (Babbe) het d Bue leb(lieb) (leeb) un zeigt nem alles, was sa(er) doe soll, un doet nem noh greßeri Sache (Werke) zeigä, so daß ihr äich vuwundere den. 21Denn we d Vada (Babbe) di Dote uferweckt un sie lebändig macht, so macht au d Bue lebändig, weli er will. 22Denn d Vada (Babbe) richtet nemads, sundern het alles Gricht däm Bue ibage, 23dmit sie alli d Bue ehre (priise), we sie d Vada (Babbe) ehre. Wer d Bue nit ehrt, der ehrt d Vada (Babbe) nit, der nen gschickt het. 24Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wer mi Wort härt un glaubt däm, der mi gschickt het, der het des ewige Läbä un kummt nit in`s Gricht, sundern na(er) isch vum Dod zum Läbä durigange. 25Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: S kummt de Schtund un isch scho etzed do, daß di Dote härä wäre d Schtimm vum Bue Gottes, un de sie härä wäre, de wäre läbä. 26Denn we d Vada (Babbe) des Läbä het in sich selba, so het da(er) au däm Bue ge, des Läbä z ha in sich selba; 27un na(er) het nem Vollmacht ge, des Gricht z mache (hebe, halte), wel la(er) d Menschebue isch. 28Wundere äich dodriba nit. Denn s kummt de Schtund, in der alli, de in d Gräber sin, sini Schtimm härä wäre, 29un wäre voekumme, de wo Guetes doe hän, zue d Uferschtehig zum Läbä, de wo aba Beses doe hän, zue d Uferschtehig zum Gricht. 30Ich ka nigs vu ma(mir) üs doe. We i(ich) her, so richte i(ich), un mi Gricht isch Grecht; denn i(ich) suech nit mi Wille, sundern d Wille vu däm, der mi gschickt het. 31Wenn i(ich) vu ma(mir) selbscht ziige bi, so isch mi Ziignis nit wohr. 32Ä andere isch's, der vu ma(mir) ziigt (zeugt); un i(ich) weiß, daß des Ziignis wohr isch, des sa(er) vu ma(mir) git. 33Ihr hän zue Johannes gschickt, un na(er) het de Wohret beziigt. 34Ich aba nihm nit Ziignis vu nem Mensch a; sundern i(ich) sag des, dmit ihr selig wäre. 35Er war ä brennendes un scheinendes Lecht; ihr aba wellet ä kleini Wieli frehlich si in sinem Lecht. 36Ich aba ha ä greßeres Ziignis als des vum Johannes; denn de Sache (Werke), de ma(mir) d Vada (Babbe) ge het, dmit i(ich) sie mach (vollbring), ebe de Sache (Werke), de i(ich) doe ha, beziige vu ma(mir), daß mi d Vada (Babbe) gschickt het. 37Un d Vada (Babbe), der mi gschickt het, het vu ma(mir) Ziignis ge. Ihr hän nemols sini Schtimm ghärt noh sini Gschtalt gsähne, 38un si Wort len na nit in äich huse; denn ihr glaube däm nit, den na gschickt het. 39Ihr sueche in d Schrift, denn ihr meine, ihr hän des ewige Läbä drin; un sie isch's, de vu ma(mir) ziigt (zeugt); 40aba ihr wen nit zue ma(mir) kumme, daß ihr des Läbä hättet. 41Ich nihm nit Ehri vu Mensche; 42aba i(ich) kenn äich, daß ihr nit Gottes Lebi (Liebe) in äich hän. 43Ich bi kumme im Name vu minem Vada (Babbe), un ihr nähmä mi nit a. Wenn ä andere kumme wird in sinem eigene Name, den den na anähme. 44We kenne ihr glaube, de ihr Ehri vuänanda nähmä den, un d Ehri, de vum älleinige Gott isch, suecht da nit? 45Ihr mehn nit meine, daß i(ich) äich vor rem Vada (Babbe) vuklage wär; s isch eina, der äich vuklagt: Moses, uf den ihr hofft. 46Wenn ihr Moses glaubte dätet, so au ma(mir); denn er het vu ma(mir) gschriebe. 47Wenn ihr aba sinere Schrift nit glaubt, we den na dann(dnoh) minem Wort glaube?