1S kumme zue nem aba Zöllna un Sinda, um nen z häre. 2Un d Pharisäer un Schriftglehrti hän gschtängert un sage: Der nimmt de Sinda a un ißt mit tene. 3Er sait aba zue nene des Glichnis: 4Wela Mensch isch unda äich, der hundat Schof het un, wenn er eins vu nene vuliert, nit de nineninzig in dr Wüschte lost un goht däm vulorene nohch, bis er's findet? 5Un wenn er's gfunde het, so legt er sich's uf d Schulta volla Fräid(Freud). 6Un wenn er heimkummt, rueft er sini Freunde un Nochbere un sait zue nene: Fräie(Freuet) äich mit ma(mir); denn i(ich) ha mi Schof gfunde, des vulore war. 7Ich sag äich: So wird au Fräid(Freud) im Himmel si iba ei Sinda, der Buße doet, me als iba nineninzig Grechti, de d Buße nit bruche. 8Odr wel Wieb, de zehn Silbagrosche het un einä dvu vuliert, zindet nit ä Lecht a un kehrt s Hus un suecht mit Fließ, bis sie nen findet? 9Un wenn sie nen gfunde het, rueft sie ihri Freundinne un Nochbare un sait: Fräie(Freuet) äich mit ma(mir); denn i(ich) ha mi Silbagrosche gfunde, den i(ich) vulore ha. 10So, sag i(ich) äich, wird Fräid(Freud) si vor d Engel Gottes iba ei Sinda, der Buße doet. 11Un na(er) sait: Ä Ma het zwei Buebä. 12Un dr jingere vu nene sait zum Vada (Babbe): Gib ma(mir), Vada (Babbe), des Erbdeil, des ma(mir) zueschtoht. Un na(er) deilt Hab un Guet unda sie. 13Un nit lang dnohch sammlet dr jingere Bue alles zämme un zeht in ä fernes Land; un dert bringt da(er) si Erbdeil durch mit Prasse. 14Als sa(er) etze all des vubrucht het, kummt ä großi Hungasnot iba jenes Land, un er fangt a z darbe 15un goht hi un hängt sich a ä Birga vu däm Land; der schickt nen uf si Acka, d Säue z hete. 16Un na(er) wot, si Ranze mit d Schote fille, de de Säue fräße; un nemads git sem. 17Do goht da(er) in sich un sait: We vieli Dagelehna het mi Vada (Babbe), de Brot in Massig(Fülle) hän, un i(ich) vugang do vor Hunga! 18Ich will mi ufmache un zue minem Vada (Babbe) go un zue nem sage: Vada (Babbe), i(ich) ha gsindigt gege d Himmel un vor dir. 19Ich bi etze nimi wert, daß i(ich) di Bue heiß; mach mi zue einem vu dinene Dagelehna! 20Un na(er) macht sich uf un kummt zue sinem Vada (Babbe). Als sa(er) aba noh wit wäg war, luegt si Vada (Babbe), nohch rem uns(us) un s jammat nen; do lauft er un flegt nem um d Hals un küßt nen. 21D Bue aba sait zue nem: Vada (Babbe), i(ich) ha gsindigt gege d Himmel un vor dir; i(ich) bi etze nimi wert, daß i(ich) di Bue heiße doe. 22Aba dr Vada (Babbe) sait zue sinene Knecht: Hole schnell des beschte Gwand (Häß) her un zeht s nem a un gen nem ä Ring a sini Hand un Schoeh a sini Feß 23un hole des gmäschtete Kalb un schlachtet's; len uns(us) ässä un fröhlich si! 24Denn der mi Bue war dot un isch wieda lebändig wore; er war vulore un isch gfunde worde. Un sie fange a, fröhlich z si. 25Aba dr eltere Bue war uf fem Feld. Un als er nooch zum Hus kummt, härt er Singe un Tanze 26un reft zue sich eina vu d Knecht, un frogt, was des wär. 27Der aba sait nem: Di Brueda isch kumme, un di Vada (Babbe) het des gmäschtete Kalb gschlachtet, wel er nen gsund wieda het. 28Do wird er zornig un wot nit inegoh. Do goht si Vada (Babbe) üsä un bittet nen. 29Er git zantwort aba un sait zue sinem Vada (Babbe): Lueg, so vieli Johr dien i(ich) dir un ha di Gebot noh ne ibaträte, un dü hesch ma(mir) ne ä Bock ge, daß i(ich) mit minene Freunde fröhlich gsi wär. 30Etze aba, do der di Bue kumme isch, der di Hab un Guet mit Hure vupraßt het, hesch dü nem des gmäschtete Kalb gschlachtet. 31Er aba sait zue nem: Mi Bue, dü bisch alliziit bi ma(mir), un alles, was mi isch, des isch di. 32Dü solltscht aba fröhlich un guete Muetes si; denn der di Brueda war dot un isch wieda lebändig wore, er war vulore un isch wiedagfunde.