1Er luegt aba uf un sieht, we de Riche ihri Opfa in d Gotteskaschte inelege. 2Er sieht aba au ä armi Witwe, de legt dert zwei Scherfli ine. 3Un na(er) sait: Gwiß, i(ich) sag äich: De armi Witwe het me als de alli ineglegt. 4Denn de alli hän ebis vu ihrem Ibafluß zum Opfa ineglegt; sie aba het vu ihra Armut alles ineglegt, was sie zum Läbä het. 5Un als ä baar vum Tempel sage, daß er mit schene Schtei (Wackes) un Kleinode gschmückt isch, sait da(er): 6S wird de Ziit kumme, in der vu allem, was ihr aluege, nit ei Schtei (Wackes) uf fem andere glo wird, der nit vubroche wär. 7Sie froge nen aba: Meischta, wenn wird des gschähe? un was wird s Zeiche si, wenn des gschähe wird? 8Er aba sait: Luege zue, len äich nit vufihre. Denn vieli wäre kumme unda minem Name un sage: Ich bi's, un: De Ziit isch herkumme. - Folgt tene nit nohch! 9Wenn ihr aba häre den vu Kreg un Ufruhr, so vuschrecke äich nit. Denn des mueß zvor gschähe; aba des End isch noh nit so bald do. 10Dann(Dnoh) sait da(er) zue nene: Ä Volk wird sich erhebe gege des andere un ä Rich gege des andere, 11un s wäre gschähe großi Erdbebe un do un dert Hungasnet un Seuche; au wäre Schrecknisse un vum Himmel her großi Zeiche gschähe. 12Aba vor däm allem wäre sie Hand an äich lege un äich jage, un wäre äich ibaantworte d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un Gfängnisse un äich vor Kenig un Schtadthaltr fihre um mines Namens wille. 13Des wird äich widafahre zue nem Ziignis. 14So nähmä etze äich zue Herze, daß ihr äich nit dvor sorgt, we ihr äich vuantworte sollt. 15Denn i(ich) will äich in`s Mul (Gosch) Wisheit ge, der alli äiri Gegner nit widaschtehn noh ufmucke kenne. 16Ihr wäre aba vurote vu Eltere, Breda, Vuwandte un Freunde; un ma wird ä baar vu äich umbringe. 17Un ihr wäre ghaßt si vu jedem um mines Namens wille. 18Un kei Haar vu äirem Kopf soll vulore go. 19Sin schtandhaft, un ihr den aicha Läbä gwinne. 20Wenn ihr aba sähn, daß Jerusalem vu nem Heer blagret wird, dann(dnoh) wißet da, daß si Untagang nooch herkumme isch. 21Alsdann, wer in Judäa isch, dr haue ab in d Berge, un wer in dr Schtadt isch, gang üsä, un wer uf fem Land isch, kummt nit ri. 22Denn des sin de Däg dr Vugeltig, daß erfillt wäre alles, was gschriebe isch. 23Weh aba d Schwangere un d Schtillende in däne Däg! Denn s wird großi Not uf Erde si un Zorn iba des Volk kumme, 24un sie wäre flege durch de Schärfe vum Schwert un gfange wäggfihrt unda alli Velka, un Jerusalem wird vutrammt wäre vu d Heide, bis de Ziit dr Heide erfillt isch. 25Un s wäre Zeiche gschähe an Sunne un Mond un Schterne, un uf d Erde wird`s d Lit bang si, un sie wäre vuzage vor rem Bräuse un Woge vum Meer, 26un d Lit wäre vugoh vor Angscht un in Erwartig dr Sach, de kumme soll iba de ganzi Erde; denn de Kräfte dr Himmel wäre ins Wanke kumme. 27Un alsdann wäre sie sähne d Menschebue kumme in einarä Wolke mit großa Kraft un Herrlichkeit. 28Wenn aba des afangt z gschähe, dann(dnoh) luege uf un hebt hoch äiri Kepf, wel sich äiri Erlesig naht. 29Un na(er) sait tene ä Glichnis: Luege d Fiegebaum un alli Baim a: 30wenn sie etzed usschlage un ihr sähn s, so wiße na selba, daß etzed dr Summa nooch isch. 31So au ihr: wenn ihr sähn, daß des alles bassiert, so wiße na, daß des Rich Gottes nohch isch. 32Gwiß, i(ich) sag äich: Des Gschlecht wird nit vugoh, bis alles bassiert. 33Himmel un Erde wäre vugoh; aba mi Wort vugoh nit. 34Hete äich aba, daß äiri Herze nit bschwert wäre mit Frässä un Sufe un mit Sorge un der Dag nit pletzlig iba äich kummt we ä Falle; 35denn er wird iba alli kumme, de ihr uf d ganze Erde huse. 36So sin alliziit wach un bäte den, daß ihr stark sin, z entfliehe däm allem, was gschähe soll, un z schtoh vor rem Menschebue. 37Er lehrt am Dag im Tempel; in d Nacht aba goht da(er) üsä un bliebt a däm Berg, den ma d Elberg nennt. 38Un alli Lit mache sich freh uf zue nem, um nen im Tempel z häre.