1Nohchdem Jesus alles Gsait het vor rem Volk, goht er nohch Kapernaum. 2Ä Hauptma aba het ä Knecht, der nem leb(lieb) un wert war; der liet dodkrank do. 3Als sa aba vu Jesus ghärt het, schickt er d Älteschte vu d Jude zue nem un bittet nen, z kumme un si Knecht gsund z machen. 4Als sie aba zue Jesus kumme, bitt sie nen arg un sage: Er isch s wert, daß dü nem de Bitte erfillsch; 5denn er het unsa Volk leb(lieb), un d Synagoge (Gotteshus) het da(er) uns(us) bäut. 6Do goht Jesus mit tene. Als er aba ni mi wiet vum Hus war, schickt dr Hauptma Freunde zue nem un loßt tem sage: Ach Herr, bmeh di nit; i(ich) bi nit wert, daß dü unda mi Dach gohsch; 7drum ha au i mi nit selba fir würdig gachtet, zue dir z kumme; sundern sag ä Wort, so wird mi Knecht gsund 8Denn au i(ich) bi ä Mensch, dr Obrigkeit folgsam, un ha Soldate unda ma(mir); un wenn i(ich) zue nem sag: Gang hi!, so goht er hi; un zue nem anderä: Kumm her!, so kummt er; un zue minem Knecht: Doe des!, so doet er's. 9Als aba Jesus des ghärt het, vuwundret er sich iba nen un drillt sich um un sait zum Volk, des sem nohch gfolgt isch: Ich sag äich: So ä Glaube ha i(ich) in Israel nit gfunde. 10Un als de Bote wieda Heim kumme, find sie d Knecht gsund 11Un s isch bassiert dnohch, daß er in ä Schtadt mit Name Nain goht; un sini Jinger gehn mit nem un ä großi Schar Lit. 12Als er aba nooch an`s Stadttor kummt, lueg, do trait ma ä Dote üsä, der dr einzige Bue vu sinere Muetter war, un sie war ä Witwe; un ä großi Schar Lit üs dr Schtadt goht mit ihrä. 13Un als sie dr Herr aluegt, het sen gjammat wägä ihrä, un er sait zue narä: Hiel nit! 14Un kunnt dzue un brihrt d Sarg, un de Träga bliebe schtoh. Un na(er) sait: Bebli, i(ich) sag dir, schtand uf! 15Un dr Dote richte sich uf un fangt a zue schwätze, un Jesus git nen sinere Muetter. 16Un Angscht gregä sie alli, un sie priese Gott un sage: S isch ä große Prophet unda uns(us) ufgschtande, un: Gott het si Volk bsuecht. 17Un d Kunde vu nem hallt in ganz Judäa un im ganze umliegende Land. 18Un d Jinger vum Johannes vuzehle des alles. Un Johannes reft zwei vu sinene Jinger zue sich 19un schickt sie zum Herrn un froge nen: Bisch dü, der do kumme soll, odr sollä ma(mir) uf ä anderä warte? 20Als aba de Männa zue nem kumme, sage sie: Johannes dr Däufa het uns(us) zue dir gschickt un losst di froge: Bisch dü, der do kumme soll, odr soll ma(mir) uf ä andere warte? 21Zue däre Schtund macht Jesus vieli gsund vu Krankheite un Plage un bese Geischta, un vielene Blindä schenkt da s Augelecht. 22Un Jesus git zantwort un sait zue nene: Gehn un vuzehle Johannes, was ihr gsähne un ghärt hän: Blindi luege, Lahmi gehn, Üssätzige wäre sufa, Daubi häre, Doti schtehn wieda uf, Arme wird s Evangelium predigt; 23un selig isch, wer sich nit ärgert an ma(mir). 24Als aba de Bote vum Johannes fortgange sin, fangt Jesus a, zum Volk iba Johannes z schwätze: Was sin ihr nüsgange in de Wüschte z luege? Wellet da ä Rohr säh, des vum Wind bwegt wird? 25Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Mensch säh in weiche Kleida? Luege, de de herrlichi Kleida hän un fett läbä, de sin bi d kenigliche Hef. 26Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Prophet säh? Nur, i(ich) sag äich: Er isch me als ä Prophet. 27S isch's, vu nem gschriebe un schtoht (Maleachi 3,1): "Lueg, i(ich) schick mi Bote vor da her, der di Wäg vor da mache soll." 28Ich sag äich, daß unda däne, de vu einem Wieb uf d Welt kumme sin, keina greßa isch als Johannes; der aba dr Klinschte isch im Rich Gottes, der isch greßa als er. 29Un allem Volk, des nen ghärt het, un d Zöllna gän Gott recht un len sich daufe mit dr Daufi vum Johannes. 30Aba d Pharisäer un Schriftglehrti hän nen vuachtet, was Gott däne ge het, un len sich nit vu nem daufe. 31Mit wäm soll i(ich) de Mensche vu däm Gschlecht vuglichä, un wäm sin sie glich? 32Sie sin d Kinda glich, de uf fem Markt hocke un röfä änanda zue: Mir hän äich ufgschpielt, un ihr hän nit danzt; ma(mir) hän drürigi Leda gsunge, un ihr hän nit ghilt. 33Denn Johannes dr Däufa isch kumme un ißt kei Brot un trinkt kei Wi; so sage ihr: Er isch bsesse. 34Dr Menschebue isch kumme, ißt un trinkt; so sage ihr: Lueg, der Mensch isch ä Fressa un Wisüfa, ä Fründ(Freund) vu dä Zöllna un Sinda! 35Un doch isch d Wisheit grecht bfunde worde vu alle ihre Kinda. 36S bittet nen aba eina vu dr Pharisäer, bi nem z ässä. Un na(er) goht inä in des Hus vum Pharisäer un het sich anekockt an d Disch. 37Un lueg, ä Wieb war in dr Schtadt, de war ä Sindarin. Als de ghärt het, daß er am Disch sitzt im Hus vum Pharisäer, holt sie ä Glas mit Salbel 38un kunnt vu hinte zue sinene Feß, hiilt un fangt a, sini Feß mit Träne z benetzä un mit d Hoor vu ihrem Kopf z trockne, un küßt sini Feß un salbt sie mit Salbel. 39Als aba des dr Pharisäer sieht, der nen iglade het, sait da(er) bi sich selba un het gsait: Wenn der ä Prophet wär, so wüßt er, wer un was fir ä Wieb des isch, de nen arihrt; denn sie isch ä Sindarin. 40Jesus git zantwort un sait zue nem: Simon, i(ich) ha dir ebis z sag. Er aba sait: Meischta, sag`s! 41Ä Gläubiga het zwei Schuldna. Eina war fünfhundat Silbagrosche schuldig, dr andere fuchzig. 42Wel sie aba nit zahle hän kenne, schenkt er's beidene. Wer vu nene wird nen am meischte liebe? 43Simon git zantwort un sait: Ich denke, der, däm ma am meischte gschenkt het. Er aba sait zue nem: Dü hesch recht gurdeilt. 44Un na(er) drillt sich zue dem Wieb un sait zum Simon: Siehsch dü des Wieb? Ich bi in di Hus kumme; dü hesch ma(mir) kei Wassa fir mini Feß ge; de aba het mini Feß mit Träne bnetzt un mit ihrem Hoor trocknet. 45Dü hesch ma(mir) kei Kuß ge; de aba het, sit i(ich) inekumme bi, nit ufkert, mini Feß z küsse. 46Dü hesch mi Kopf nit mit El gsalbt; sie aba het mini Feß mit Salbel gsalbt. 47Wägä däm sag i(ich) dir: Ihri vieli Sinde sin vuge, denn sie het viel Liebe (Lebi) zeigt; wäm aba äweng vuge wird, der liebt (lebt) nur äweng. 48Un na(er) sait zue ihrä: Dir sin dini Sinde vuge. 49Do fange de a, de mit am Disch hocke, un sage bi sich selba: Wer isch der, der au Sinde vugit? 50Er aba sait zue dem Wieb: Di Glaube het dir ghulfe; gang hi im Friede!