1Do schtehn d Pharisäer un Sadduzäer zue nem; de vusuechte nen un vulangte, das sie ä Zeiche vum Himmel aluege derfte. 2Aba na(er) git zantwort un het gsait: Am Obend sage ihr: S wird ä schene Dag wäre, denn dr Himmel isch rot. 3Un am Morge sage ihr: S wird hiit ä Unwetta kumme, denn dr Himmel isch rot un treb. Iba`s Üssähe vum Himmel kennt da urteile; kennt ihr denn nit au iba de Zeiche vu d Ziit urteile? 4Ä beses un abtrinniges Gschlecht fordert ä Zeiche; doch soll nem kei Zeiche ge wäre, s isch denn des Zeiche vum Jona. Un na(er) het sie schtoh glo un goht dvu. 5Un als d Jinger ans andare Ufa kumme ware, hän sie vugässä, Brot mitzneh. 6Jesus aba het gsait zue nene: Luege zue un hete äich vor rem Surdeig vu d Pharisäer un Sadduzäer! 7Do denkte sie bi sich selbscht un hän gsait: Des wird's si, daß ma(mir) kei Brot mitgnumme hän. 8Als des Jesus gmerkt het, het da(er) gsait zue nene: Ihr Kleigläubige, was jommere ihr doch, daß ihr kei Brot hän? 9Vuschtehn ihr noh nit? Denkt ihr nit an de fünf Brot fir de fünfdusig un weviel Kerb voll ihr do ufgsammelt hän? 10au nit an de siebä Brot fir de vierdusig un weviel Kerb voll ihr do ufgsammelt hän? 11Wieso vuschtehn ihr denn nit, daß i(ich) nit vum Brot des zue äich gsait ha? Hete äich vielme vor rem Surdeig vu d Pharisäer un Sadduzäer! 12Do vuschten sie, daß sa(er) nit gsait het, sie solle sich hete vor rem Surdeig vum Brot, sundern vor dr Lehr vu d Pharisäer un Sadduzäer. 13Do kummt Jesus in de Gegend vu Cäsarea Philippi un frogt sini Jinger un het gsait: Wer sage d Lit, daß dr Menschebue isch? 14Sie hän gsait: Ä baar sage, dü bisch Johannes dr Däufer, anderi, dü bisch Elia, wieda anderi, dü bisch Jeremia odr eina vu d Prophete. 15Er frogt sie: Was sage denn ihr, daß i(ich) bi? 16Do git zantwort Simon Petrus un het gsait: Dü bisch Chrischtus, vum lebändige Gott d Bue! 17Un Jesus git zantwort un het gsait zue nem: Selig bisch dü, Simon, Jonas Bue; denn Fleisch un Bloet hän dir des nit zeigt (offenbart), sundern mi Vada (Babbe) im Himmel. 18Un i(ich) sag dir au: Dü bisch Petrus, un uf dän (dinem) Felse will i(ich) mi Gmeinde bäue, un d Pforte vu d Hell solle sie nit ibawältige. 19Ich will dir d Schlissel vum Himmelrich ge: alles, was dü uf d Erde binde wirsch, soll au im Himmel bunde si, un alles, was dü uf Erde löse wirsch, soll au im Himmel glest si. 20Do bfielt er sinene Jinger, nemads z sage, daß sa(er) dr Chrischtus isch. 21Siet der Ziit fangt Jesus a, sinene Jinger z zeigä, we na(er) nohch Jerusalem go muess un viel liede müss vu d Älteschte un Hohenpriester un Schriftglehrti un umbrocht wird un am dritte Dag ufschtoht. 22Un Petrus nimmt nen uf d siete un fahrt nen a un het gsait: Gott bewahr di, Herr! Des bassiert dir nur nit! 23Er aba drillt sich um un het gsait zue Petrus: Gang wäg vu ma(mir), Sadan! Dü bisch ma(mir) ä Ärgernis; denn dü meinsch nit, was göttlich isch, sundern was menschlich isch. 24Do het Jesus zue sinene Jinger gsait: Will ma(mir) jemads nohchfolge, der vuleuignet sich selbscht un nihmt si Kriiz uf sich un folg ma(mir). 25Denn wer si Läbä gregä will, dr wird's vuliere; wer aba si Läbä vuliert wägä ma(mir), der wird's finde. 26Was hülf`s däm Mensch, wenn na(er) di ganz Welt gwönne un nähm doch Schadä an sinere Seele? Odr was ka dr Mensch ge, womit er sini Seele üslese? 27Denn s wird bassiere, daß dr Menschebue kummt in dr Herrlichkeit vu sinem Vada (Babbe) mit sinene Engel, un dann(dnoh) wird da(er) jedem zruck ge nohch sinene Tade. 28Gwiß, i(ich) sag äich: S schtehn ä baar do, de wäre d Dod nit schmeckä, bis sie d Menschebue kumme sähn in sinem Rich.