1Un nohch sechs Däg nimmt Jesus mit sich Petrus un Jakobus un Johannes, däm si Brueda, un fihrt sie ällei uf ä hohe Berg. 2Un na(er) isch vuklärt vor ne, un si Gsicht(Visasch) laichtet we d Sunne, un sini Kleida wäre wiß we`s Lecht. 3Un lueg (gib obacht), do erschiene Moses un Elia; de schwätze mit nem. 4Petrus aba fangt an un het gsait zue Jesus: Herr, do isch guet si! Willsch dü, so will i(ich) do dräi Hitte bäue, dir eini, Moses eini un Elia eini. 5Als sa(er) noh so schwätzt, lueg (gib obacht), do ibaschattet sie ä lichti Wolke. Un lueg (gib obacht), ä Schtimm üs dr Wolke het gsait: Des isch mi liebe Bue, an däm i(ich) Wohlgfalle ha; uf dän solle na härä! 6Als des d Jinger ghärt hän, flege sie uf ihri Gsicht(Visasch) un vuschrekä arg. 7Jesus aba kunnt zue nene, rihrt sie an un het gsait: Schtehn uf un firchte äich nit! 8Als sie aba ihri Auge ufhebe, sähn sie nemads als Jesus ällei. 9Un als sie vum Berg nabgehn, bfielt ne Jesus un het gsait: Ihr sollt vu der Erschinig nemads sage, bis dr Menschebue vu d Dote ufgschtande isch. 10Un sini Jinger froge nen un hän gsait: Wurum sage denn d Schriftglehrti, zerscht müsse Elia kumme? 11Jesus git zantwort un het gsait zue nene: Elia soll scho kumme un alles zrechtbringe. 12Doch i(ich) sag äich: Elia isch scho kumme, aba sie hän nen nit agnumme, sundern hän mit nem doe, was sie wen. So wird au dr Menschebue durch sie liede mese. 13Do vuschten d Jinger, daß sa(er) vu Johannes däm Däufer zue nene gschwätzt het. 14Un als sie zue d Lit kumme, kunnt ä Mensch zue nem, flegt nem vor d Feß 15un het gsait: Herr, erbarm di iba mi Bue! denn na(er) isch mondsüchtig un het schwer zue liede; er flegt me(oft) ins Fiir un me(oft) ins Wassa; 16un i(ich) ha nen zue dinene Jinger brocht, un sie kenne nem nit helfe. 17Jesus aba git zantwort un het gsait: O dü ungläubiges un vukehrtes Gschlecht, we lang soll i(ich) bi äich si? We lang soll i(ich) äich ertrage? Hole nen ma(mir) her! 18Un Jesus schelt nen; un dr bese Geischt fahrt üs vu nem, un des Bebli isch gsund gsi zue dselbe Schtund. 19Do kumme sini Jinger zue nem, als sie ällei ware, un froge: Wurum kenne ma(mir) nen nit üstriebe? 20Er aba het gsait zue nene: Wägä äirem kliene Glaube. Denn gwiß, i(ich) sag äich: Wenn ihr Glaube hän we ä Senfkorn, so kennt ihr sage zue däm Berg: Heb di derthi!, so wird da(er) sich hebe; un äich wird nigs unmeglich si. 21 22Als sie aba binanda ware in Galiläa, het Jesus zue nene gsait: Dr Menschebue wird ibaantwortet wäre in d Händ(Pfode) dr Mensche, 23un sie wäre nen umbringe, un am dritte Dag wird da(er) ufschtoh. Un sie wäre arg trurig. 24Als sie drno nohch Kapernaum kumme, kumme zue Petrus, de d Tempelgrosche inähme, un hän gsait: Doet aicha Meischta nit d Tempelgrosche ge? 25Er het gsait: Doch. Un als sa(er) heimkummt, kummt nem Jesus zvor un het gfrogt: Was meinsch dü, Simon? Vu wäm nähmä d Kenig uf d Erde Zoll odr Schtiire (Zinsgrosche): vu ihre Kinda odr vu d Fremde? 26Als sa(er) git zantwort: Vu d Fremde, het Jesus zue nem gsait: So sin d Kinda fräi. 27Dmit ma(mir) däne aba kei Aschtoß ge wän, gang hi an d See un wirf d Angle üs, un d erschte Fisch, der rufkummt, sälla nimm; un wenn dü si Mul ufmachsch, wirsch dü ä zweigroscheschtickli finde; des nimm un gib's ne fir mich un dich.