1Zue däre Ziit kummt Johannes dr Däufer un predig in dr Wüschte vu Judäa 2un het gsait: Den Buße, denn s Himmelrich isch nooch kumme! 3Denn der isch's, vum däm dr Prophet Jesaja gschwätzt un gsait het (Jesaja 40,3): "S isch ä Schtimme vu mä Prediga in dr Wüschte: Richtet däm Herrn d Wäg un macht ebe sini Wägli!" 4Er aba, Johannes, het ä Gwand (Häß) üs Kamelhore a un ä läderne Girtel um sini Lende; si Ässä aba war Heigummba un wilde Honig. 5Do sin sie zue nem üsä gange d Schtadt Jerusalem un ganz Judäa un alli Lända am Jordan 6un hän sich daufe lo vu nem im Jordan un hän ihri Sinde gsait. 7Als sa(er) drno vieli Pharisäer un Sadduzäer gsäh het zue sinere Daufi kumme, sait da(er) zue nene: Ihr Schlangebröt, wer het denn äich gwiß gmacht, daß ihr däm kinftige Zorn (Wuet) entrinne den? 8Luege zue, bringe rechtschaffendi Frucht dr Buße! 9Denke nur nit, daß ihr bi äich sage kenntet: Mir hän Abraham zum Vada (Babbe). Denn i(ich) sag äich: Gott vumag däm Abraham üs däne Schtei (Wackes) Kinda z mache. 10S isch scho d Axt d Baim an d Wurzle glegt. Drum: jeda Baum, der nit gueti Frucht git, wird abghaue un ins Fiir gworfe. 11Ich dauf äich mit Wassa zue d Buße; der aba nohch ma(mir) kummt, isch schtärka als i(ich), un i(ich) bi nit wert, nem d Latsche z schleipfe; der wird äich mit däm heilige Geischt un mit Fiir daufe. 12Er het sini Worfschufle in dr Hand; er wird sini Tenne fäge un si Weize in d Schichä sammle; aba d Schpreu wird da(er) vubrennen mit nem ewige Fiir. 13Zue däre Ziit kummt Jesus üs Galiläa an d Jordan zum Johannes, daß sa(er) sich vu nem daufe losst. 14Aba Johannes wehrt nem un het gsait: Ich brüch`s, daß i(ich) vu dir dauft wir, un dü kummsch zue ma(mir)? 15Jesus aba git zantwort un het gsait zue nem: Loss ses etzed bassiere! Denn so soll`s si fir uns(us), alli Grechtigkeit z doe. Do losst da`s(er's) bassiere. 16Un als Jesus dauft war, schtiegt da(er) gli üs sem Wassa. Un lueg (gib obacht), do doet sich nem dr Himmel uf, un na(er) het gsähne d Geischt Gottes we nä Duebe abefahre un iba sich kumme. 17Un lueg (gib obacht), ä Schtimme vum Himmel nab het gsait: Des isch mi liebe Bue, an däm i(ich) großi freud ha.