1Drum, oh Mensch, kasch dü di nit entschuldige, wer dü au bisch, der dü richtesch. Denn in was dü d andere richtesch, vudammsch dü dich selba, wel dü s glieche doesch, was dü richtesch. 2Mir wisse aba, daß Gottes Urdeil recht isch iba de, de des den. 3Denksch dü aba, oh Mensch, der dü de richtesch, de des den, un doesch au s glieche, daß dü däm Urdeil Gottes entkumme wirsch? 4Odr vuachtesch dü d Richtum vu sinere Güte, Geduld un Langmuet? Weisch dü nit, daß dich Gottes Güte zue d Buße leitet? 5Dü aba mit dinem vuschtockte un unbueßfertige Herz hufsch dir selba Zorn (Wuet) a uf d Dag vum Zorn (Wuet) un dr Offenbarig vum Grechte Gricht Gottes, 6der jedem ge wird nohch sinene Werke: 7ewiges Läbä däne, de in alla Geduld mit guete Werke vulange nohch d Herrlichkeit, Ehri un ewigem Läbä; 8Ungnade un Zorn (Wuet) aba däne, de schtrietsichtig sin un dr Wohret nit folge, folge aba dr Ungrechtigkeit; 9Trebsal un Angscht iba alli Seele dr Mensche, de Beses den, zerscht d Jude un ebeso d Grieche; 10Herrlichkeit aba un Ehri un Friede alle däne, de Guetes den, zerscht d Jude un ebeso d Grieche. 11Denn s isch kei Asähe dr Mensche vor Gott. 12Alli, de ohni Gsetz gsindigt hän, wäre au ohni Gsetz vulore go; un alli, de unda däm Gsetz gsindigt hän, wäre durchs Gsetz vuurdeilt wäre. 13Denn vor Gott sin nit Grecht, de des Gsetz härä, sundern de des Gsetz den, wäre Grecht si. 14Denn wenn Heide, de des Gsetz nit hän, doch vu Natur üs den, was des Gsetz fordert, so sin sie, obwohl sie des Gsetz nit hän, sich selba s Gsetz. 15Sie bewiese dmit, daß in ihre Herze gschriebe isch, was des Gsetz fordert, zmol ihr Gwisse s ne beziigt, dzue au de`s denke, de änanda aklage odr au entschuldige - 16a däm Dag, a däm Gott des Vuborgene dr Mensche durch Chrischtus Jesus richte wird, we`s mi Evangelium beziigt. 17Wenn dü dich aba Jud nennsch un vulosch di ufs Gsetz un rehmsch di Gottes 18un kennsch si Wille un prefsch, wel dü üs däm Gsetz undarichtet bisch, was des Beschte z doe isch, 19un maßesch dir a, ä Leida dr Blindä z si, ä Lecht dera, de in Dunkle sin, 20ä Erzieha dr Unvuschtändige, ä Lehrer dr Unmindige, wel dü im Gsetz de Richtschnur dr Weisse un d Wohret hesch -: 21Dü lehrsch etze anderi, un lehrsch dich selba nit? Dü predigsch, ma soll nit schtähle, un dü schtiehlsch? 22Dü saisch, ma soll nit ehebreche, un dü brichsch d Ehe? Dü vuabscheusch d Götze, un braubsch ihri Tempel? 23Dü rehmsch di vum Gsetz, un schändesch Gott durch Ibatretig vum Gsetz? 24Denn "äiretwägä wird Gottes Name gläschtert unda d Heide", we gschriebe schtoht (Jesaja 52,5). 25Di Bschniedig nitzt ebis, wenn dü des Gsetz hebsch; hebsch dü aba des Gsetz nit, so bisch dü üs nem Bschnittene scho ä Unbschnittene wore. 26Wenn etze dr Unbschnittene hebet (haltet), was nohch rem Gsetz recht isch, meinsch dü nit, daß dann(dnoh) dr Unbschnittene vor Gott als Bschnittene gilt? 27Un so wird der, der vu Natur unbschnitte isch un des Gsetz erfillt, dir ä Richta si, der dü unda däm Buechschtabe un dr Bschniedig schtohsch un des Gsetz ibatrittsch. 28Denn nit der isch ä Jud, der`s vu uße isch, au isch nit des de Bschniedig, de vu uße am Fleisch bassiert; 29sundern der isch ä Jud, der`s vu innä vuborge isch, un des isch de Bschniedig vum Herz, de im Geischt un nit im Buechschtabe bassiert. Des Lob vu däne isch nit vu Mensche, sundern vu Gott.