1Was hän dann(dnoh) de Jude fir ä Vordeil, odr was nitzt de Bschniedig? 2Viel uf jedi Art! Zum erschte: s isch ne avuträut, was Gott gsait het. 3Daß aba ä baar nit treu ware, was liet dra (soll`s)? Soll ihri Untreui Gottes Treui ufhebe? 4So isch`s nit! S isch vielme so: Gott isch wohr un alli Mensche sin Vuloge; we gschriebe schtoht (Psalm 51,6): "Dmit dü recht bhaltsch in dinem Wort un siegsch, wenn ma mit dir rechtet." 5S isch aba so, daß unsri Ungrechtigkeit Gottes Grechtigkeit ins Lecht schtellt, was soll ma sage? Isch Gott dann(dnoh) nit ungrecht, wenn na(er) zirnt? - Ich schwätz nohch Menscheart. - 6Des isch nit so! We kennt sunscht Gott de Welt richte? 7Wenn aba de Wohret Gottes durch mi Lege herrlicha wird zue sinere Ehri, wurum soll i(ich) dann noh (dnoh) als ä Sinda grichtet wäre? 8Isch`s etwa so, we ma(mir) vuläschtert wäre un ä baar behaupte, daß ma(mir) sage: Len uns(us) Beses doe, dmit Guetes drüs kummt? Dere Vudammnis isch Grecht. 9Was sage ma(mir) denn etze? Hän ma(mir) Jude ä Vorzug? Gar nit. Denn ma(mir) hän grad bwiese, daß alli, Jude we Grieche, unda dr Sinde sin, 10we gschriebe schtoht: "Do isch keina, der Grecht isch, au nit eina. 11Do isch keina, der schlau(vuschtändig) isch; do isch keina, der nohch Gott frogt. 12Sie sin alli wäggange(abgwiche) un allisamt vudorbe. Do isch keina, der Guetes doet, au nit eina (Psalm 14,1-3). 13Ihr Rache(Hals) isch ä offenes Grab; mit ihra Zunge bschiesse(lege) sie (Psalm 5,10), Ottergift isch unda ihre Lippe (Psalm 140,4); 14ihr Mul (Gosch) isch volla Fluech un Bitterkeit (Psalm 10,7). 15Ihri Feß eile, Bloet z vugieße; 16uf ihrem Wäg isch luta Schadä un Jamma, 17un d Wäg vum Friede kenne sie nit (Jesaja 59,7.8). 18S isch kei Gottesfurcht bi nene (Psalm 36,2)." 19Mir wisse aba: was des Gsetz sait, des sait s däne, de unda däm Gsetz sin, dmit alle s Mul (d Gosch) gschtopft wird un alli Welt vor Gott schuldig isch, 20wel kei Mensch durch de Werke vum Gsetz vor nem Grecht si ka. Denn durch s Gsetz wisse ma was Sinde isch. 21Etze aba isch ohni Zuedoe vum Gsetz de Grechtigkeit, de vor Gott gilt, zeigt (do, offenbart), beziigt durch`s Gsetz un d Prophete. 22Ich schwätz aba vu dr Grechtigkeit vor Gott, de do kummt durch d Glaube an Jesus Chrischtus zue alle, de glaube. Denn do isch kei Undaschied: 23sie sin allisamt Sinda un hän wenig Ruhm(Ehri), den sie bi Gott ha solle, 24un wäre ohni Vudenscht Grecht üs sinere Gnade durch de Erlesig, de durch Chrischtus Jesus gschähe isch. 25Den het Gott fir d Glaube higschtellt als Sühne in sinem Bloet zum Bewies(Erwies) vu sinere Grechtigkeit, indäm er de Sinde vugit, de freher 26gmacht wore sin in d Ziit vu sinere Geduld, um etze in der Ziit sini Grechtigkeit z ge(erwiese), daß sa(er) selbscht Grecht isch un Grecht macht den, der do isch üs däm Glaube an Jesus. 27Wo bliebt etze des Rühme? S isch üsgschlosse. Durch wel Gsetz? Durch des Gsetz üs Werke? Nei, sundern durch des Gsetz vum Glaube. 28So hebed ma(mir) etze dfir, daß dr Mensch Grecht wird ohni Gsetz`s Werk, ällei durch d Glaube. 29Odr isch Gott ällei dr Gott vu d Jude? Isch er nit au dr Gott vu d Heide? Jo gwiß, au vu d Heide. 30Denn s isch der eine Gott, der Grecht macht d Jude üs säm Glaube un d Heide durch d Glaube. 31We? Hebe ma(mir) denn des Gsetz uf durch d Glaube? So isch nit! Sundern ma(mir) richte des Gsetz uf.