1Igitur cum sancta civitas habitaretur in omni pace, leges etiam adhuc optime custodirentur, propter Oni pontificis pietatem, et animos odio habentes mala, 2fiebat ut et ipsi reges et principes locum summo honore dignum ducerent, et templum maximis muneribus illustrarent : 3ita ut Seleucus Asi rex de redditibus suis prstaret omnes sumptus ad ministerium sacrificiorum pertinentes. 4Simon autem de tribu Benjamin, prpositus templi constitutus, contendebat, obsistente sibi principe sacerdotum, iniquum aliquid in civitate moliri. 5Sed cum vincere Oniam non posset, venit ad Apollonium Thars filium, qui eo tempore erat dux Clesyri et Phnicis : 6et nuntiavit ei pecuniis innumerabilibus plenum esse rarium Jerosolymis, et communes copias immensas esse, qu non pertinent ad rationem sacrificiorum : esse autem possibile sub potestate regis cadere universa. 7Cumque retulisset ad regem Apollonius de pecuniis qu delat erant, ill accitum Heliodorum, qui erat super negotia ejus, misit, cum mandatis ut prdictam pecuniam transportaret. 8Statimque Heliodorus iter est agressus, specie quidem quasi per Clesyriam et Phnicen civitates esset peragraturus, re vera autem regis propositum perfecturus. 9Sed cum venisset Jerosolymam, et benigne a summo sacerdote in civitate esset exceptus, narravit de dato indicio pecuniarum, et cujus rei gratia adesset, aperuit : interrogabat autem si vere hc ita essent. 10Tunc summus sacerdos ostendit deposita esse hc, et victualia viduarum et pupillorum : 11qudam vero esse Hircani Tobi viri valde eminentis, in his qu detulerat impius Simon : universa autem argenti talenta esse quadringenta, et auri ducenta : 12decipi vero eos qui credidissent loco et templo quod per universum mundum honoratur pro sui veneratione et sanctitate, omnino impossibile esse. 13At ille pro his qu habebat in mandatis a rege, dicebat omni genere regi ea esse deferenda. 14Constituta autem die, intrabat de his Heliodorus ordinaturus. Non modica vero per universam civitatem erat trepidatio. 15Sacerdotes autem ante altare cum stolis sacerdotalibus jactaverunt se, et invocabant de clo eum qui de depositis legem posuit, ut his qui deposuerant ea salva custodiret. 16Jam vero qui videbat summi sacerdotis vultum, mente vulnerabatur : facies enim et color immutatus declarabat internum animi dolorem : 17circumfusa enim erat mstitia qudam viro, et horror corporis, per quem manifestus aspicientibus dolor cordis ejus efficiebatur. 18Alii etiam gregatim de domibus confluebant, publica supplicatione obsecrantes, pro eo quod in contemptum locus esset venturus. 19Accinctque mulieres ciliciis pectus, per plateas confluebant : sed et virgines qu conclus erant, procurrebant ad Oniam, ali autem ad muros, qudam vero per fenestras aspiciebant : 20univers autem protendentes manus in clum, deprecabantur : 21erat enim misera commist multitudinis, et magni sacerdotis in agone constituti exspectatio. 22Et hi quidem invocabant omnipotentem Deum, ut credita sibi his qui crediderant, cum omni integritate conservarentur. 23Heliodorus autem, quod decreverat, perficiebat eodem loco ipse cum satellitibus circa rarium prsens. 24Sed spiritus omnipotentis Dei magnam fecit su ostensionis evidentiam, ita ut omnes qui ausi fuerant parere ei, ruentes Dei virtute, in dissolutionem et formidinem converterentur. 25Apparuit enim illis quidam equus terribilem habens sessorem, optimis operimentis adornatus : isque cum impetu Heliodoro priores calces elisit : qui autem ei sedebat, videbatur arma habere aurea. 26Alii etiam apparuerunt duo juvenes virtute decori, optimi gloria, speciosique amictu : qui circumsteterunt eum, et ex utraque parte flagellabant, sine intermissione multis plagis verberantes. 27Subito autem Heliodorus concidit in terram, eumque multa caligine circumfusum rapuerunt, atque in sella gestatoria positum ejecerunt. 28Et is, qui cum multis cursoribus et satellitibus prdictum ingressus est rarium, portabatur nullo sibi auxilium ferente, manifesta Dei cognita virtute : 29et ille quidem per divinam virtutem jacebat mutus, atque omni spe et salute privatus. 30Hi autem Dominum benedicebant, quia magnificabat locum suum : et templum, quod paulo ante timore ac tumultu erat plenum, apparente omnipotente Domino, gaudio et ltitia impletum est. 31Tunc vero ex amicis Heliodori quidam rogabant confestim Oniam, ut invocaret Altissimum ut vitam donaret ei qui in supremo spiritu erat constitutus. 32Considerans autem summus sacerdos ne forte rex suspicaretur malitiam aliquam ex Judis circa Heliodorum consummatum, obtulit pro salute viri hostiam salutarem. 33Cumque summus sacerdos exoraret, iidem juvenes eisdem vestibus amicti astantes Heliodoro, dixerunt : Oni sacerdoti gratias age : nam propter eum Dominus tibi vitam donavit. 34Tu autem a Deo flagellatus, nuntia omnibus magnalia Dei, et potestatem. Et his dictis, non comparuerunt. 35Heliodorus autem, hostia Deo oblata, et votis magnis promissis ei qui vivere illi concessit, et Oni gratias agens, recepto exercitu, repedabat ad regem. 36Testabatur autem omnibus ea qu sub oculis suis viderat opera magni Dei. 37Cum autem rex interrogasset Heliodorum, quis esset aptus adhuc semel Jerosolymam mitti, ait : 38Si quem habes hostem, aut regni tui insidiatorem, mitte illuc, et flagellatum eum recipies, si tamen evaserit : eo quod in loco sit vere Dei qudam virtus. 39Nam ipse, qui habet in clis habitationem, visitator et adjutor est loci illius, et venientes ad malefaciendum percutit ac perdit. 40Igitur de Heliodoro et rarii custodia ita res se habet.