1Et mandavit ei (haud dubium quin esset Mardochus) ut ingrederetur ad regem, et rogaret pro populo suo et pro patria sua. 2Memorare, inquit, dierum humilitatis tu, quomodo nutrita sis in manu mea, quia Aman secundus a rege locutus est contra nos in mortem : 3et tu invoca Dominum, et loquere regi pro nobis, et libera nos de morte. 4Die autem tertio deposuit vestimenta ornatus sui, et circumdata est gloria sua. 5Cumque regio fulgeret habitu, et invocasset omnium rectorem et salvatorem Deum, assumpsit duas famulas, 6et super unam quidem innitebatur, quasi pr deliciis et nimia teneritudine corpus suum ferre non sustinens : 7altera autem famularum sequebatur dominam, defluentia in humum indumenta sustentans. 8Ipsa autem roseo colore vultum perfusa, et gratis ac nitentibus oculis, tristem celabat animum, et nimio timore contractum. 9Ingressa igitur cuncta per ordinem ostia, stetit contra regem, ubi ille residebat super solium regni sui, indutus vestibus regiis, auroque fulgens, et pretiosis lapidibus : eratque terribilis aspectu. 10Cumque elevasset faciem, et ardentibus oculis furorem pectoris indicasset, regina corruit, et in pallorem colore mutato, lassum super ancillulam reclinavit caput. 11Convertitque Deus spiritum regis in mansuetudinem, et festinus ac metuens exilivit de solio, et sustentans eam ulnis suis donec rediret ad se, his verbis blandiebatur : 12Quid habes, Esther ? ego sum frater tuus : noli metuere. 13Non morieris : non enim pro te, sed pro omnibus hc lex constituta est. 14Accede igitur, et tange sceptrum. 15Cumque illa reticeret, tulit auream virgam, et posuit super collum ejus, et osculatus est eam, et ait : Cur mihi non loqueris ? 16Qu respondit : Vidi te, domine, quasi angelum Dei, et conturbatum est cor meum pr timore glori tu. 17Valde enim mirabilis es, domine, et facies tua plena est gratiarum. 18Cumque loqueretur, rursus corruit, et pene exanimata est. 19Rex autem turbabatur, et omnes ministri ejus consolabantur eam.