1In finem, pro Idithun. Psalmus David. 2[Nonne Deo subjecta erit anima mea ?ab ipso enim salutare meum. 3Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ;susceptor meus, non movebor amplius. 4Quousque irruitis in hominem ?interficitis universi vos,tamquam parieti inclinato et maceri depuls. 5Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ;cucurri in siti :ore suo benedicebant,et corde suo maledicebant. 6Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea,quoniam ab ipso patientia mea : 7quia ipse Deus meus et salvator meus,adjutor meus, non emigrabo. 8In Deo salutare meum et gloria mea ;Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est. 9Sperate in eo, omnis congregatio populi ;effundite coram illo corda vestra :Deus adjutor noster in ternum. 10Verumtamen vani filii hominum,mendaces filii hominum in stateris,ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum. 11Nolite sperare in iniquitate,et rapinas nolite concupiscere ;diviti si affluant, nolite cor apponere. 12Semel locutus est Deus ;duo hc audivi :quia potestas Dei est, 13et tibi, Domine, misericordia :quia tu reddes unicuique juxta opera sua.]