1Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi: 2‹‹Doğduğum gün yok olsun, 2 ‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun! 3Karanlığa bürünsün o gün, 2 Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, 2 Üzerine ışık doğmasın. 4Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, 2 Bulut çöksün üzerine; 2 Işığını karanlık söndürsün. 5Zifiri karanlık yutsun o geceyi, 2 Yılın günleri arasında sayılmasın, 2 Aylardan hiçbirine girmesin. 6Kısır olsun o gece, 2 Sevinç sesi duyulmasın içinde. 7Günleri lanetleyenler, 2 Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar, 2 O günü lanetlesin. 8Akşamının yıldızları kararsın, 2 Boş yere aydınlığı beklesin, 2 Tan atışını görmesin. 9Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için 2 Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı. 10‹‹Neden doğarken ölmedim, 2 Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim? 11Neden beni dizler, 2 Emeyim diye memeler karşıladı? 12Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, 2 Uyuyup dinlenmiş olurdum; 13Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan 2 Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte, 14Evlerini gümüşle dolduran 2 Altın sahibi önderlerle birlikte. 15Neden düşük bir çocuk gibi, 2 Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim? 16Orada kötüler kargaşayı bırakır, 2 Yorgunlar rahat eder. 17Tutsaklar huzur içinde yaşar, 2 Angaryacının sesini duymazlar. 18Küçük de büyük de oradadır, 2 Köle efendisinden özgürdür. 19‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık, 2 Acı içindekilere yaşam verilir? 20Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, 2 Onu define arar gibi ararlar; 21Mezara kavuşunca 2 Neşeden coşar, sevinç bulurlar. 22Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, 2 Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye? 23Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, 2 Su gibi dökülmekte feryadım. 24Korktuğum, 2 Çekindiğim başıma geldi. 25Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, 2 Yalnız kargaşa var.››